کتک خوردن در فیسبوک

به یک دوست گفتم: امسال تابستون می‌خوام بیام ایران و بخصوص تو روببینم.

   گفت: نیا حسین جان، نیا و منو بزحمت ننداز، میدونم که تو غیر از یک خواهر پیر و یک مادر پیرتر، کسی‌ را در اینجا

  نداری و در نتیجه همه ی زحمت و بدبختیت می‌فته روی شونه‌های فرسوده ی من. تو بیست و هفت سال از

  اینجا دور بوده‌ای و به اندازه ی این بیست و هفت سال، خوبی‌‌های اونجا رو گرفته‌ای و از طرفی‌ بهمین مقدار از

بدی‌های اینجا بی‌ بهره مانده ای، یعنی‌ در مجموع پنجاه و چهار سال عقب افتاده‌ای و برای این محیط, حکم

بچه‌ای را پیدا کرده‌ای که می‌شه تو همون فرودگاه امام خمینی با یک شکلات گولش زد. غیر از این، لابد وقتی‌

  به اینجا میای، دوست داری گاهی تنهایی‌ در خیابانهای اینجا قدم بزنی‌ و درست اونموقع ‌ست که عابرینی که

    از دیدن اون‌همه آرامش در چشمان و رفتار تو لجشون میگیره، کتکت میزنند، تا می‌خوری میزنندت و من باید بیام و تو رو 

خونین و مالین به خانه ببرم و تیمار کنم. نیا حسین جان، نیا

       گفتم: احمد جان، برای کتک خوردن از هموطن لازم نیست از اینجا به ایران سفر کنی‌ و در "خیابانها" کتک

 بخوری، بلکه در همین فیس بوک هم گاهی خیلی‌ جانانه از هموطنان کتک می‌خوری و خونین و مالین میشی‌

   بدین صورت که بعنوان مثال، جوون بازیگوشی از ایران بخاطر یک مشت پول خرد، صفحه ی فیس بوکی ت را

        به اصطلاح هک می‌کنه و بدتر از همه اینکه خانم‌های همکار مقیم ایرانت که از عقل و هوش سرشار رنج

       میبرند، وقتی‌ می‌بینند که تو در برخورد با این حادثه ترجیح میدی با درایت و پختگی عمل کنی‌ و این جوون

          چموش را از خر شیطون پایین بکشی و از طرفی‌، خاک توی سرت نمیریزی و بخاطر صفحه فیس بوکی زار نمیزنی و 

ضجه نمیکنی‌، خیلی‌ وقیحانه و سفیهانه متهمت میکنند که تو خود همکار هکر بوده‌ای.

   باری احمد جان، هم اون جوان بد دهن هکر، محصول اون جامعه ‌ست و تقصیری نداره و هم این خانم‌های

  علامه که در اثر زندگی‌ در اون محیط مسموم، افکارشان تبدیل به امحأ شده است، بی‌ تقصیرند.  شرم باد بر

 حکومتی که بفکر "بهداشت روانی‌ " مردم خودش نیست.