مطمئنم که اگر دستور قورمه سبزی را اینجا تایپ کنم، زیره به کرمان برده‌ام و حتا یک خطش هم خوانده نخواهد شد، اما به جای آن فرض کنید دور میز شام نشسته ایم و هر کسی در مورد سبک خودش در پختن قورمه سبزی، توضیح میده. از خودم شروع می‌کنم:
من معتقدم که غذا ی اصلی، شکلات و قره قوروت نیست و خوبه که فقط "طعم غذا" رو داشته باشه و با این اعتقاد، همیشه غذا‌ها را نه ترش و نه شیرین درست می‌کنم، اگر هم در غذا یی رب گوجه مصرف کنم، زهرِ ترشیِ آنرا با یک قاشق چایخوری شکر، میگیرم. غیر از این حتما می‌دانید که وجود مقدار کمی شکر در هر غذا یی، باعث می‌شه که عطر و طعمِ سبزیجاتِ موجود در آن غذا، آزاد بشه و به ذائقه برسه. اما در مورد قورمه سبزی نمی‌شه از عطر و طعم "لیمو عمانی" صرفنظر کرد و رایحه ی خوش آنرا نادیده گرفت و براحتی می‌شه برای مقابله با ترشیِ آن، یک قاشق غذا خوری "رب انار" شیرین (مارک ۱&۱ یا مشابه) به آن اضافه کرد که من همیشه اینکار رو انجام میدم. سبزی قورمه سبزیِ من همیشه از فقط تره، جعفری و مقدار کمی شنبلیله تشکیل می‌شه که معمولا بصورت خشک بدست من می‌رسه که باید مدتی در آب خیس بخوره. بعد از آن من فقط آنرا در حدی تفت میدم که رطوبت سطحیِ آن، تبخیر بشه. سبزیجات تازه را اگر تفت بدیم، رطوبتِ داخلی آنها تبخیر می‌شه و جای آنرا روغن پر می‌کنه، هر چقدر هم به تفت دادن بیشتر ادامه بدیم، روغن بیشتری جذب سبزی می‌شه. اما نباید از نظر دور داشت که همین عمل "تفت دادن" هم، عطر و بوی سبزیجات را آزاد می‌کنه، بهمین خاطر ما اینکار را نسل به نسل انجام داده ایم تا به امروز رسیده ایم
در مورد لوبیا ی قورمه سبزی، من بدون تعصب هر سه نوع آن یعنی چیتی، قرمز و چشم بلبلی را برای اینکار مناسب می‌دانم، اما چشم دیدن لوبیا‌های کنسرو شده را ندارم.
حالا نوبت شماست که در قالبِ یک کامنت، نظر خودتون رو برامون بگین
